De non-take-up van werkgeversbijdrage-verminderingen begrijpen: een gemengde methodologische benadering [ Working Paper 08-18 - 22/06/2018]

  PDF & Download

• Publication (fr - 594 Kb)
• Publicatie (nl - 587 Kb)

  Auteurs

Elise Boucq (A), Maritza López-Novella (A)
 
A : Auteur, C : Contribuant

  Publicatietype

Working Papers

De Working Paper presenteert een studie of analyse die het FPB op eigen initiatief uitvoert.

Volgens de klassieke economische benadering zou de beslissing van een werkgever om gebruik te maken van werkgeversbijdrageverminderingen berusten op een afweging tussen de potentiële kosten en voordelen. De literatuur over de non-take-up van de sociale rechten legt de nadruk op de psychologische kosten van de deelname aan socialebijstandsprogramma’s, zoals uitstelgedrag of de angst voor stigmatisering.

Deze studie beoogt de motieven van de non-take-up door werkgevers te achterhalen en te bepalen of ze ook te maken krijgen met psychologische kosten. Deze studie gebruikt een gemengde onderzoeksmethode: eerst werd het onderwerp verkend aan de hand van diepgaande gesprekken met eerstelijnsactoren, vervolgens werd een administratieve enquête afgenomen bij werkgevers en, tot slot, werden de enquêteresultaten aangevuld aan de hand van gesprekken en focusgroepen.

Uit de enquêtes bleek dat van de structurele verminderingen, de verminderingen voor ‘oudere werknemers’, de vermindering voor de aanwerving van werkzoekenden en de vermindering ‘eerste aanwervingen’, die laatste de best gekende maatregel is. Een verklaring daarvoor is dat die maatregel versterkt werd in het kader van de taxshift, waar vaak over gecommuniceerd werd. Er blijft echter een aanzienlijk deel van de respondenten die verklaren dat ze de maatregel niet kennen. De verminderingen voor de aanwerving van werkzoekenden zijn beter gekend door de werkgevers in het Waals Gewest dan door de werkgevers in het Vlaams Gewest. De structurele vermindering – de meest toegekende
maatregel – is het minst goed gekend. Dat zou kunnen worden verklaard door het feit dat de werkgevers vertrouwen op hun sociaal secretariaat of boekhouder die zich bezighouden met de administratieve aspecten en die vermindering aanvragen waarvoor geen bijkomende gegevens zijn vereist.

Aan de hand van de enquêtes en de interviews konden de belangrijkste motieven voor de non-take-up door werkgevers worden achterhaald. Ze bevestigen de klassieke economische benadering waar de non-take-up vooral zou worden verklaard door te hoge kosten, die hoofdzakelijk worden uitgedrukt in tijd, of door onwetendheid over de maatregelen. Die kosten zouden onder meer het gevolg zijn van de complexiteit van de wetgeving of de administratieve procedures. Een groot deel van de werkgevers gaf ook aan dat ze dachten dat de steun automatisch werd toegekend. De psychologische kosten, die vaak worden aangehaald in de literatuur over de non-take-up van sociale rechten, lijken verwaarloosbaar te zijn bij de bevraagde werkgevers.

Tot slot heeft deze studie het mogelijk gemaakt om drie hefbomen voor actie te bepalen die de non-takeup van werkgeversbijdrageverminderingen kunnen verbeteren: betere communicatie, vereenvoudiging en automatisering van de maatregelen en de procedures, hoewel automatisering ook bepaalde nadelen heeft, vooral op het vlak van kosten of gegevensbescherming.